Dwór (wpisany do rejestru zabytków pod numerem 279/82 decyzją nr KL.IV -5340/4/) położony jest w środkowej części wsi w dawnym zespole, na który składały się: dwór, park i zespół folwarczny, na prawym brzegu rzeczki Moszczanki. Orientowany fasadą w kierunku wschodnim dwór usytuowany jest w południowej części dużego (12,06 ha) zabytkowego parku z XIX w. (wpisanego do rejestru zabytków pod numerem 145/67). Historyczny folwark na regularnym planie wydłużonego prostokąta zamyka cały zespół od strony południowej. Historyczna reprezentacyjna droga dojazdowa do dworu, podkreślona szpalerem grabowym, wiodła od strony północnej (od dzisiejszej ul. Dworcowej), zakręcając łukiem w kierunku zachodnim. Obecnie używana droga dojazdowa do dworu i folwarku to dawna droga gospodarcza biegnąca od dzisiejszej ulicy Piotrkowskiej pomiędzy parkiem a folwarkiem, wzdłuż północnej granicy zabudowań tego ostatniego i południowej granicy parku, podkreślonej murowanym ogrodzeniem z nie tynkowanej cegły. Teren parku jest dość zadbany - widoczne są ślady świadomego gospodarowania, zmierzającego do jego zachowania. Bryła dworu jest wieloczłonowa i składa się z piętrowego korpusu głównego z dwoma ryzalitami bocznymi od frontu i osiowym przejściem do parku oraz parterowych skrzydeł bocznych, załamanych pod kątem prostym i tworzących wraz z budynkiem frontowym układ litery D, otwarty w kierunku parku. Elewacja frontowa skierowana jest na wschód. (…) Konstrukcja budynku dworu nie powstała jednofazowo. W wielu miejscach na ścianach pozbawionych tynku widoczne są zamurowane otwory (np. w elewacji frontowej w części parterowej skrzydła południowego, w elewacji północnej (od strony dziedzińca) tegoż skrzydła północnego już pobieżne rozpoznanie wskazuje, że mogły być nawet dwie fazy poprzedzające stan obecny, w ścianach wewnętrznych korpusu głównego. Widoczne są też otwory drzwiowe wybite w miejscu wcześniejszych okien. Pomiędzy piętrowym korpusem głównym a parterowym skrzydłem północnym wspólna ściana jest dwuwarstwowa (grubsza ściana korpusu piętrowego; ściana od strony części parterowej ma grubość 1/2 cegły. Może to świadczyć o tym, że części te powstały w różnym czasie. W opisywanej ścianie również znajduje się zamurowany otwór drzwiowy, widoczny z obu stron, co dowodzi, że zmiana nastąpiła już w trakcie istnienia skrzydła północnego. Ślad styku dachu skrzydła południowego z korpusem głównym przecina otwór drzwiowy, co także może świadczyć o tym, że korpus główny i skrzydło południowe powstały niejednocześnie. Na północnej ścianie szczytowej korpusu głównego, niezależnie od śladu styku połaci dachu skrzydła północnego z tą ścianą, widoczny jest podłużny ślad mogący być pozostałością po krawędzi połaci dachowej. Tynk po obu stronach śladu ma zupełnie inny kolor i fakturę. Może to świadczyć o tym, że korpus główny pierwotnie był parterowy. Potwierdzeniem tego faktu może być również spalona belka wmurowana w opisywaną ścianę szczytową poniżej wspomnianego, domniemanego śladu połaci, pod zbliżonym do niego kątem. Belka ta zdaje się być nadprożem zamurowanego otworu, również doskonale czytelnego na pozbawionym tynku fragmencie elewacji. Zaobserwowano co najmniej dwie grupy cegieł użytych do budowy, różniące się rozmiarami. W gruzach budynku odnaleziono w całości lub we fragmentach liczne dachówki ceramiczne typu "karpiówka", użyte między innymi jako podkład z gruzu pod położone już w XX w. (lata 20-30.?) posadzkowe płytki ceramiczne. Powyższe spostrzeżenia pozwalają na wyciągnięcie następujących wniosków: Znana z istniejącej dokumentacji data powstania dworu (1877 r.) najprawdopodobniej jest tylko jedną z istotnych dat historii budowlanej zabytku. Zważywszy na bardzo dawną tradycję miejsca i historyczną przynależność dóbr do kilku znaczących w historii Polski rodów szlacheckich, ww. badania powinny zmierzać m.in. do ustalenia, czy w strukturze budowlanej istniejącego obecnie dworu nie ma śladów budowli wcześniejszych. (…) Wartości kulturowe dworu w Moszczenicy można usystematyzować w następujący sposób: Wartości architektoniczne, artystyczne i budowlane obiektu będące świadectwem pierwotnej kompozycji bryły, elewacji, funkcji, detalu architektonicznego, zagospodarowania działki, nawarstwień historycznych o charakterze przestrzennym i budowlanym, jak również zastosowanych rozwiązań technicznych. Zachowana i w pełni lub przynajmniej częściowo czytelna część wartości kulturowych to zespół, na który składają się miedzy innymi: zachowana i czytelna kompozycja przestrzenna bryły obiektu (nie licząc zawalonego dachu) wraz z rozplanowaniem wnętrza i widocznymi nawarstwieniami historycznymi (głównie wartości historyczne), zachowane mury zewnętrzne i wewnętrzne, zachowana i czytelna kompozycja detalu architektonicznego, czytelne mimo znacznych zniszczeń rozwiązania architektoniczne elewacji, profile gzymsów, przekroje stolarki okiennej i drzwiowej, sposób wykończenia elementów drewnianych, faktur tynków itp. (głównie wartości artystyczne). Stopień zachowania i czytelności ww. wartości zmniejsza się wraz z postępującym procesem niszczenia obiektu. Nie zachowana fizycznie część wartości kulturowych, na temat których jednak wiedza pełna lub częściowa jest nadal możliwa do uzyskania i wykorzystania praktycznego lub teoretycznego na podstawie badań terenowych i archiwalnych, np.: pierwotne zagospodarowanie terenu nieruchomości, pełny kształt bryły (wraz z formą dachu), pierwotny poziom posadowienia, pierwotny układ wnętrz, relikty pierwotnych posadzek, pierwotne poziomy użytkowe, lokalizacja innych elementów struktury przestrzennej, które zniknęły w toku ewentualnych kolejnych przekształceń budowli, struktura konstrukcyjna stropów (jedynie do częściowego odczytania na podstawie analizy elementów zniszczonych, dopóki ich stan po zawaleniu na to jeszcze pozwala; bez możliwości powtórnego wykorzystania oryginalnych elementów) itp. (wartości historyczne i naukowe). Nie zachowana fizycznie część wartości kulturowych, na temat których uzyskanie pełne i wiedzy prawdopodobnie nie jest już możliwe, np.: pełny historyczny wygląd obiektu w różnych etapach jego istnienia, więźba dachowa, stropy, pierwotne wykończenie wnętrz, niektóre szczegóły konstrukcyjne stolarki okiennej i drzwiowej itp. (głównie wartości historyczne i naukowe). Zachowana i dotychczas nierozpoznana część wartości kulturowych, np.: układ warstw kulturowych poniżej powierzchni terenu i ich relacje z istniejącymi murami, relikty przekształceń struktury przestrzennej budowli znajdujące się poniżej poziomu terenu, a przede wszystkim stratygrafia murów budowli, prowadząca do odczytania jej dziejów budowlanych itp., (wartości historyczne i naukowe). Wartości obiektu jako istotnego elementu kompozycji przestrzennej wsi Moszczenica (wartości krajobrazowe). Analiza położenia zespołu dworsko-folwarcznego oraz układu drożnego miejscowości w oparciu o mapy historyczne i współczesne oraz wizję lokalną wskazuje na to, że: Wieś, notowana w źródłach już w końcu XIV wieku (1392), częściej w wieku XVI, rozwinęła się zapewne w miejscu przeprawy przez rzeczkę Moszczankę po obu jej stronach drogi zbiegają się promieniście do dzisiejszej ulicy Piotrkowskiej; wiódł tędy trakt z Brzezin przez Będków do Piotrkowa, obszar jest znacznie nasycony stanowiskami archeologicznymi; Zespół dworsko-folwarczny był i jest ważnym elementem kompozycyjnym całego układu przestrzennego miejscowości, zarówno ze względu na swoją wielkość, jak i charakterystyczne położenie w pobliżu zbiegu dróg lokalnych i przelotowej na południowym brzegu Moszczanki, tuż obok historycznej przeprawy przez rzeczkę. Na układ ten składały się: historyczne rozplanowanie wsi wraz z rozłogami, zespół dworsko-folwarczny z jego zabudową mieszkalną, inwentarską i gospodarczą oraz układ komponowanej zieleni - park dworski, o którego randze świadczy także wpis do rejestru zabytków pod numerem 145/67 (wartości historyczna i artystyczna). Wartością podstawową jest tu oczywiście dwór, stanowiący najważniejszy formalnie, znaczeniowo i estetycznie element wielkoprzestrzennego układu kompozycyjnego Założenia tego typu stanowiły przez kilka stuleci o charakterze przestrzennym terenów otwartych (wiejskich) na ziemiach Polski. Z tego typu układem przestrzennym mamy do czynienia także w Moszczenicy. Historyczne założenie dworsko-folwarczne w Moszczenicy należy oceniać jako większe niż średniej wielkości w porównaniu z podobnymi zespołami z najbliższej okolicy, a dwór - dzięki swej dyspozycji przestrzennej – piętrowy korpus główny z dwoma ryzalitami bocznymi od frontu, zwieńczonymi trójkątnymi frontonami i osiowym przejściem do parku oraz parterowe boki korpusu głównego i skrzydła boczne tworzące wraz z nim układ litery U otwarty w kierunku parku – nabrał cech rozwiązania monumentalnego. Wartości niematerialne dawnego dworu w Moszczenicy. W tym przypadku dziedzictwo materialne, jakim jest budynek, staje się przekazem informacji o istnieniu w tym miejscu niegdyś niezwykle ważnego dla lokalnej społeczności centrum życia gospodarczego i duchowego (w stanie znanym z różnego typu przekazów co najmniej od XVI do ok. połowy XX wieku, a w oparciu o wiedzę historyczną można stwierdzić, że wręcz od okresu średniowiecza). Rangę miejsca podnoszą przekazy o jego przynależności do kilku znaczących rodów szlacheckich lub związanych z XIX-¬wieczną przemysłową modernizacją kraju: Lubiatowskich, Bykowskich(!), Małachowskich(!) w tym fundacja miejscowego kościoła w 1769 r. przez Stanisława Małachowskiego), Ostroróg-Sadowskich, Wilskich, Enderów. Dla Moszczenicy to właśnie miejsce jest elementem dziedzictwa niematerialnego rozpatrywanego w kategoriach historyczno-kulturowych; dwór wraz ze swoją lokalizacją staje się w tym kontekście nośnikiem tradycji i tożsamości miejsca, obecnych w ludzkiej świadomości. W tym kontekście należy stwierdzić, że nawet całkowite fizyczne zniszczenie dworu w Moszczenicy nie spowodowałoby unicestwienia tych wartości.na podstawie wyciągu z opinii Działu Strategii Ochrony Zabytków Pracowni Kształtowania Polityki Konserwatorskiej Krajowego Ośrodka Badań i Dokumentacji Zabytków w sprawie dworu położonego w miejscowości Moszczenica, Gm. loco, pow. piotrkowski